فرزاد شریفی در یادداشتی نوشت: دیوارهای قدیمی قلعه والی در این روزها شاهد روایتی تازه بودند. نان‌هایی که در تنورهای سنتی پخته شد، فقط خوراک جسم نبودند؛ بویشان یادآور تاریخ و خاطره، طعمشان امیدآفرین و شکلشان گویای عشق به ریشه‌ها بود. در کنار آن، صنایع دستی رنگارنگ، سیاه‌چادرهای عشایری، و آیین‌های محلی قلعه را به مکانی زنده و پرجنب‌وجوش تبدیل کردند؛ مکانی که هر گوشه‌اش صدایی از گذشته و پیامی برای آینده داشت.

حضور پرشور مردم از هر سن و سال، بر غنای جشنواره افزود، کودکان با چشمانی پر از شگفتی در میان سیاه‌چادرها قدم می‌زدند، نوجوانان با شور و اشتیاق به تماشای مراسم و نمایشگاه می‌پرداختند، جوانان با غرور از سنت‌های خود سخن می‌گفتند و بزرگسالان با لبخندی آمیخته به خاطره، این همه شور را نظاره می‌کردند. این جشنواره خود به یک کلاس درس بدون دیوار بدل شد؛ کلاسی که کتابش همان نان داغ بود و معلمش همان مردمان صمیمی.

آنچه این رویداد را ویژه‌تر کرد، بعد بین‌المللی آن بود، حضور گردشگران عراقی و هیئت رسمی استان میسان، همچنین بازدید استاندار عراق، جشنواره را از یک گردهمایی محلی فراتر برد و آن را به عرصه‌ای برای دیپلماسی فرهنگی و مردمی تبدیل کرد. این حضور پیامی روشن داشت: ایلام می‌تواند پلی برای ارتباط با ملت‌ها باشد، اگر سرمایه فرهنگی‌اش را با خلاقیت عرضه کند.

رسانه‌ها نیز در این میان نقش خود را به‌خوبی ایفا کردند، ثبت تصاویر، گزارش‌ها و روایت‌های این جشنواره، موجب شد طعم شیرین آن در قلعه والی باقی نماند و به خانه‌ها و دل‌های مردم برسد. این بازتاب رسانه‌ای، جشنواره را از یک رویداد گذرا به جریانی ماندگار بدل ساخت، جریانی که می‌تواند الهام‌بخش دیگر شهرها و استان‌ها نیز باشد.

نکته مهم آن است که چنین رویدادهایی نشان می‌دهد فرهنگ فقط در کتاب‌ها و موزه‌ها محصور نیست، فرهنگ در همان لحظه‌ای جاری است که نانی بر تنور نهاده می‌شود، آیینی در میدان برپا می‌گردد، یا دستی هنرمندانه گرهی بر قالی می‌زند. جشنواره «نان، سنت، طعم» یادآوری کرد که اگر بخواهیم، می‌توانیم شادی را از دل تاریخ بیرون بکشیم و به امروز هدیه دهیم.

ایلام با این حرکت فرهنگی نشان داد که قابلیت تبدیل‌شدن به مقصدی فراتر از گردشگری صرف را دارد، مقصدی برای دل‌ها، برای تجربه، برای آشنایی با هویت اصیل. قلعه والی نیز در این روزها تنها یک بنای تاریخی نبود؛ قلبی بود که می‌تپید، امید می‌بخشید و آینده‌ای روشن‌تر را نوید می‌داد.

این جشنواره نه پایان، بلکه آغاز مسیری است که ایلام می‌تواند با اتکا به فرهنگ، سنت و سرمایه انسانی خود طی کند. راهی که مقصد آن، نه فقط رونق گردشگری، بلکه تقویت هویت، امید و همبستگی است.

انتهای پیام/